sneeuwklokjes en een poes

Nou ja, als het dan geen winter meer wordt, dan maar lente, dacht ik zo. En met mij de sneeuwklokjes, die hun kopjes moedig boven de oude bladeren uitsteken. Elk jaar is het weer genieten: die frêle stengels met hun elegante klokjes te zien (nu nog niet hoor, ze wachten nog even...), en is het weer spannend of we de klokjes echt horen klingelen (jongste dochter wel in ieder geval).

En dan de poes. Onze poes.

Ze is hier al zo lang wij hier wonen. Tijdens het klussen aan het net gekochte huis, en het fatsoeneren van de totaal overwoekerde tuin stond ze onder de meters dikke heg verstopt, samen met een enorm vogelhuis en nog vele andere dingen. Ze was zo schattig, ze keek zo lief, en ze lette zo goed op, dat ze een plekje bij de vijver kreeg, waar wij elk jaar een rits kikkers hebben zitten.
Ze was toen al wat gehavend. Haar glazuur had de tand des tijds niet helemaal goed doorstaan, maar dat maakte haar eigenlijk alleen maar charmanter. Nu, vijf jaar later, is ze al meerdere malen door een voetballend jongetje omgekegeld, verloor ze spontaan haar evenwicht, glipte ze uit beaarde tuinvingers en stond ze vervolgens weer in weer en wind, zon en sneeuw, op de uitkijk, wachtend.

Ze is bijna geen poes meer, ze is een schim van een poes geworden, maar ik kan haar niet wegdoen, ik krijg het niet over mijn hart. Ik speur op de koninginnemarkt en in de kringloopwinkel naar een waardige vervanger, maar ik kan niets vinden. Ik vind het beeld nu wel erg sneu worden, en zo pijnlijk, het verval is zo zichtbaar. ik weet niet wat ik met haar aan moet.Zal ik haar laten staan en wachten tot het voetballende jongetje er deze zomer definitief een einde aan maakt (per ongeluk hoor, hij wil haar ook niet kwijt), of zal ik haar nu gewoon wegdoen, alsof het me niks doet, en ik niet hecht aan aardse dingen, voordat het tuinseizoen weer begint...

Wat vinden jullie: wat zal ik doen?